Przerwa świąteczna zawsze mija intensywnie i w ekspresowym tempie ("jak intercity na prowincjonalnej stacji"). W biegu, między kupowaniem ćwikły a barwieniem jajek. I tylko odrobina wolnej przestrzeni, by zatrzymać się nad właściwym sensem tych świąt. Od kilku lat niezmiennie zachwycam się wielkosobotnim tłumem w kościele, który ma zaburzenia tożsamości najpeweniej ("Panie, pobłogosław to pieczywo..." Żegnają się obecne w kościele bułeczki. "Panie, pobłogosław te wędliny..." Żegna się mięsiwo wszelakie. Na koniec żegnają się wielkanocne jajka... 
i jakoś niewielu myśli o tym, że właściwie przychodzimy do kościoła z koszykiem, by poświęcić pokarmy.).

Dobrze jest spotkać się z rodziną. 
To chyba jest ten czas, kiedy człowiek spotkać się z nią chce. 

Nie z poczucia obowiązku, nie z przymusu i tradycji, ale z chęci. 

(Choć wiem, że niektórzy z bólem przebywali w domu 

i z grzeczności odpowiadali, że im tam dobrze).

Przynajmniej mi jakoś łatwiej chyba było być w domu niż na co dzień.

Ale ten czas też nie był łatwy. Dla mnie był on spotkaniem ze starością. Ze starością codzienną, zadziwiającą, czasami irytującą i wkurzającą. Walki z samą sobą. Poszukiwaniem w sobie miłości, troski i pokładów cierpliwości.

No właśnie. Doczytałam wreszcie książkę Ligockiej "Wszystko z miłości". 

W zasadzie nie odczuwam ulgi, że wreszcie, ani... Szkoda mi tylko. 

Każda strona przez nią napisana pełna jest wrażliwości i ciepła. 

Nie chce się kończyć tego czytania. 

Strona za stroną ma się wrażenie intymnego spotkania z tą autorką-narratorką. 

Dziś, robiąc sobie dzień prywatnego własnego święta, po raz kolejny przeżywałam dzień luksusu. Postanowiłam wyspać się po wczorajszym megadobrym spotkaniu w gronie radiowym, z którego wróciłam dzisiaj. 

Obiad ugotował mi się sam, przyszedł sam, 

a ja kwitłam tylko, czytałam i oglądałam filmy. To był mój dzień. 

Wracam zatem do Ligockiej. Do ostatniego rozdziału o ONYCH. O rodzicach. O dziadkach. (?) Zastanawiam się, jacy byli, zanim ich poznałam. Zanim zaczęłam ich pamiętać. O czym marzyli w młodości? Jakie mieli priorytety? Jakie były ich wzajemne relacje? I jak to wszystko zmieniło się, gdyśmy przyszli na świat. Czy się z tego cieszyli radością czystą? A może było w nich więcej lęku niż radości i skrzętnie to dziś ukrywają? 

Pamiętam wakacje u dziadków. Niecierpliwe oczekiwanie na powrót dziadka z pracy. Spacery po parku i nad jeziorem. Karmienie łabędzi. Zbieranie grzybów. Warcaby. Pamiętam dość skromne dzieciństwo pełne radości.

Patrzę na babcię. Na jej miłość. Troskę. O mnie, moje rodzeństwo, o rodziców. Na jej gotowość pomocy. Teraz nasza kolej. Czas się nią zająć. O nią zatroszczyć, nią zaopiekować. Czuję, że to będzie bardzo trudne. Wymagające wiele pracy przede wszystkim nad sobą. Cierpliwości. 

Ale teraz nasza kolej.